Układ zamknięty 計画

Muzyka

- Czy te dwie sprawy mają ze sobą coś wspólnego?

- Jest za wcześnie, aby Policja mogła poprawnie odpowiedzieć na to pytanie. Dochodzenie trwa, a uczestniczą w nim naprawdę wykwalifikowani funkcjonariusze z Wydziału Zabójstw oraz psychologowie policyjni.

- Więc jest to zabójstwo?
- Tego nie powiedziałem. W takich sytuacja jak ta, potrzebni są policjanci z tej kadry jak i inny.

- Jakie Policja ma zdanie na temat pokrewieństwa dwóch zamordowanych osób? Było to małżeństwo z dawniej możnego rogu Hyuga.

- Zacznijmy od tego, że nie jesteśmy pewni, czy to morderstwo. Rzeczywiście podejrzane jest to, że obydwie osoby były ze sobą związane więzią małżeńską. Policja bierze wszystko pod uwagę, a teraz muszę państwa przeprosić. Obowiązki wzywają.

- Mówił dla was Uzumaki Naruto, Starszy Aspirant z Wydziału Zabójstw oraz Kiba Inuzuka.

            Siedziałam w kuchni, jeszcze w piżamie, jedząc musli z jogurtem porzeczkowym, oraz słuchając w tym czasie radia. Tak myślałam, że dziś rano już będzie głośno o zwłokach znalezionych w ślepym zaułku alejki Nikishawa. Jednakże nawet nie pomyślałam, że mogą trąbić o dwóch ciałach, a już kompletnie nie przyszłoby mi na myśl, że osoby te to małżeństwo. Sprawa stała się bardziej skomplikowana, niż miała na początku, z mojego założenia, być. Po głowie chodziły mi myśli, że Uchiha wszystko sobie zaplanowali. Jeżeli rzeczywiście tak było, dałam się wykorzystać jak głupia małolata na imprezie, co jedynie podburzało mój gniew.

            Wyłączyłam radio, nie mogąc dalej słuchać o zawodach w sumo. Sport ten był dla mnie bardziej skretyniały, niż książki S.Meyer. Zawsze zastanawiałam się, czy ci otyli panowie czują się dobrze w swoich ciałach. Przecież gdyby mieli przed czymś uciekać, upadli by po dziesięciu metrach. Chociaż w ich wypadku zaczęliby się turlać, a taka kula mogłaby uzyskać całkiem niezłą prędkość. Ponoć kolejne już zawody wygrał mieszkaniec Kioto - Choji Akimichi z wagą 180kg. Naprawdę sumo nie powinno nazywać się sportem.

           

            Odstawiłam brudny talerz do zlewu, który o dziwo był pusty. Wczoraj wzięłam się za sprzątanie, chociaż obstawiałam, że już dziś wieczorem będzie burdel.

Dwa zabójstwa w jeden dzień. Małżeństwo. Państwo Hyuga. Kobietę zlecił mi Sasuke Uchiha w zamian za solidne wykonanie tanto. Kto zlecił zabicie Hiashiego i dlaczego? Nie obawiam się, że policja mnie znajdzie, ponieważ nie zostawiłam żadnych dowodów. Powinni myśleć, że kobietę zabił jakiś menel, który zadał jej ranę ciętą nożem, aby zabrać jej zakupy w których miała jedzenie. Nóż oraz tanto nie różniło się prawie niczym. Znaczy się, rany niczym się nie różniły. Ten sam krój, jedynie sztylet był ostrzejszy. Policja nie miała prawa zawitać u mnie w domu.

Ale co z jej mężem? Dlaczego został zamordowany? I jak? Bo nie wierzyłam w to, że popełnił samobójstwo. To by było zbyt nie logiczne. Wszystko wskazywało na to, że Uchiha zaplanowali śmierć tych osób w tym samym dniu.

Puk! Puk! Puk!

Kto o tej porze, mógł do mnie zawitać? Oczywiście odpowiedź sama nasuwała się w myślach, a kiedy otworzyłam drzwi, okazało się, że była ona prawidłowa.

            Muskularny chłopak, wyższy ode mnie o pół głowy z bujną czerwoną czupryną, która aż prosiła się o zabieg kosmetyczny z udziałem nożyczek. Obojętny wzrok turkusowych tęczówek, połyskujący w świetle lampy, kolczyk w brwi oraz suche, zaciśnięte usta. Chłopak wparował do mojego mieszkania w swoich ubłoconych glanach. Spojrzałam kątem oka nad jego bark, aby ujrzeć co dzieje się na dworze.

Pogoda jak w lasach tropikalnych, z wyjątkiem temperatury. Cholernie zimno jak na połowę października i deszczowo. Chociaż zawsze można było tłumaczyć temperaturę, wczesną godziną. Na zegarkach dziesięć minut temu wybiła ósma.

Sobota. Dzień wolny od szkoły, ale nie od życia. A bardzo przydałby się taki jeden dzień. Dzień zupełnego zapomnienia, utonięcia w ciepłej kołdrze delektując się kawą oraz słowami pisanymi w książce “Aleja samobójców”, która cały czas czekała cierpliwie na dotyk moich rąk w szafce nocnej. To była jedyna polskiego autora, którą posiadałam.

- Zdejmij buty. Sprzątałam - oznajmiłam, kiedy Gaara wszedł do środka brudząc podłogę, tym samym wybudzając mnie z zamyśleń o treści wolnego czasu.

- Ja tylko na chwilę - mruknął, a ja odczułam nieprzyjemną atmosferę oraz chłód jego głosu prawie że na własnej skórze.

- To po co wszedłeś? - również stałam się nieprzyjemna i zatrzymałam się przy zamykaniu drzwi zostawiając je w połowie otwarte. Kiedy jednak zauważyłam, że chłopak przymierza się do rozwiązywania glanów, zamknęłam je. Stanęłam obok niego, a kiedy je zdjął udałam się do kuchni, zapraszając go gestem ręki. Kulturalnie czy niekulturalnie, to nie miało znaczenia. W domu od jego przyjścia jakby pociemniało. Wszystko zapowiadało niemiłą rozmowę, która mnie czekała. Nawet Yume, która przed chwilą łasiła się obok moich nóg, teraz z podkulonym ogonem zwiała do salonu, zostawiając nas samych.

Wstawiłam wodę  na herbatę i odważyłam się spojrzeć na chłopaka. Jego mina sprawiała, ze wydawał się starszy przynajmniej o trzy lata.

- To ty ją zabiłaś, prawda? - zapytał oschle.

- Przyszedłeś tutaj, aby stwierdzić fakt?

- Nie. Przyszedłem tutaj, aby dowiedzieć się po czyjej stronie jesteś - warknął pokazując co tak naprawdę czuł. Był wkurwiony i pewnie resztkami sił powstrzymywał się od uderzenia mnie. Tylko ja nadal nie rozumiałam prawdziwego powodu jego wizyty.

- Możesz jaśniej - odpowiedziałam spokojnie zalewając szklanki wodą do których wcześniej wsypałam zielonej herbaty.

- Pracujesz z Uchiha, tak?

- Nie.

- To dlaczego…

- Wykonałam tylko dla nich zlecenie. Nie pracuje z nimi, więcej powinno cię nie obchodzić - syknęłam podenerwowana. Nie miał prawa o nic się mnie wypytywać. Był dla mnie obcą osobą, której kompletnie nie byłoby mi żal, gdyby przyszło mi ją zabić.

- Powinnaś wiedzieć, że Uchiha planują masakrę Hyuga. Przyczyniłaś się do tego.

- Moje nazwisko brzmi Naoto, czyli ich masakra mnie nie dotyczy - zaakcentowałam ostatnie słowa. Wisiał mi los tego klanu. Świat by nie zginął razem z nimi. Dlatego też nie rozumiałam poruszenia Gaary, który właśnie zażenowany usiadł na krześle.

- Pamiętasz Konan?

- Tak.

- Ona dostała zlecenie zabicia męża zamordowanej przez ciebie kobiety. Madara powiedział jej, że to sprawa osobista, jednak to gówno prawda. Chodzi o wojnę gangów w Kioto. Po jednej stronie jest Uchiha, a po drugiej Deidara Douhito - tłumaczył, a jego wywód mnie zaciekawił. Zajęłam miejsce na przeciwko niego, przedtem podając mu herbatę.

- Co ma do tego Hyuga? - zapytałam, dmuchając w gorącą ciecz.

- Hiashi, czyli ten którego zabiła Konan, zrobił przekręt dla Deidary. Od tej pory Uchiha zaczęli wykańczać jego klan, jednak Douhito wynajął im ochronę, którą zdjął dokładnie miesiąc temu.

- Nadal nie wiem dlaczego miałoby mnie to obchodzić.

- Pomóż nam unicestwić Uchiha - palnął prosto z mostu, a ja zastanawiałam się nad poziomem jego debilizmu. Sadziłam, że bardziej zna się na rzeczy i wie jak postępować w świecie przestępców. Żaden bardziej wykwalifikowany zabójca czy tropiciel, nigdy by nie mówił otwarcie o swoich zamiarach. Tym bardziej, kiedy wiedział, że z Sasuke łączyła mnie umowa.

Spokojnie upił łyk herbaty, którą mu przygotowałam i czekał na moją reakcję. Z obojętną miną patrzył się, aż postanowię cokolwiek powiedzieć. Cóż zamurowała mnie jego, wręcz dziecinna postawa.

- Jesteś idiotą - skwitowałam, tylko na to było mnie zresztą stać.

- Nie sądzę.

Westchnęłam. Pewnie bym się sarkastycznie zaśmiała, ale jego mina była zbyt poważna. Chyba pierwszy raz go takiego widziałam.

- Wiesz, że ta propozycja może zafundować ci śmierć? - zapytałam sarkastycznie.

- Myślę, że jednak mi jej nie zafunduje. Pomyśl z kim ci się bardziej opłaca trzymać. Uchiha spadają na dno, teraz Douhito zyskuje przewagę.

- Po ich zapłacie i ostatnich wydarzeniach jakoś nie widać, aby zamierzali zejść ze sceny - stwierdziłam, a chłopak jedynie westchnął.

- Coś źle się orientujesz. Prześledź dokładnie wszystko co się działo przez ostatnie pół roku w Kioto. Spadają powoli, jednak mają szansę się odbić, a my im to uniemożliwimy. Jeżeli zgodzisz się na ten układ, zadzwoń.

Wstał od stołu, zostawiając niedopitą herbatę. Chyba mu nie smakowała, ewentualnie się śpieszy, albo nie chce mnie widzieć. Zresztą to nie jest istotne. Podążyłam za nim do przedpokoju i opierając się o ścianę patrzyłam jak męczy się z zakładaniem ciężkich butów.

- Jeżeli się zgodzę. Co z tego będę miała? - zapytałam zaciekawiona.

- Będzie nas czwórka. Najlepsi w swojej robocie, nieznani w przestępczym świecie, młodzi z układami. Każdy miał na pieńku z Uchiha’mi.

- Ja nie - wtrąciłam, biorąc Yume na ręce, która zaczęła słodko mruczeć.

- Nie mów hop. Uchiha to cwele - otworzył sobie drzwi, ale zanim je zamknął jeszcze się odwrócił - Jeszcze się o tym przekonasz, a ja wtedy powiem: A nie mówiłem?. - na jego twarzy pojawił się szyderczy uśmieszek, po czym wyszedł.

Trzask. Przekręciłam zamek, aby czuć się bezpieczniej. Taki nawyk. Wróciłam do kuchni i usiadłam na tym samym miejscu co przedtem. Spojrzałam w miejsce gdzie jeszcze przed chwilą siedział chłopak.

Nie znałam go. Pojawił się w moim życiu nagle i zadomowił na dłużej. O ile okres trzech tygodni można nazwać dłuższym. Nie była to pierwsza osoba, która zjawiła się znikąd. Był nią również Hidan, pojawił się tak samo niespodziewanie jak i zniknął. Ale czy historia się powtórzy? Szczerze powiedziawszy miałam nadzieję, że nie.

Chciałabym się nie przywiązywać. Żyć tak jak żyłam. Samotnie, no, tylko tym razem z kotem i nie odczuwać ponownego bólu po utracie kogoś. Mimo wszystko jestem strasznie uczuciową osobą, która ukrywa to przed światem. Boję się nagłego porzucenia, samotności dlatego wolę sama do niej iść. Przynajmniej nic mnie nie zaskoczy. Nie wbije mi noża w plecy w najmniej odpowiednim momencie.

Więc Gaaro. Jak to było z tobą? Zamierzałeś dać mnie do swojej, hmm, “drużyny”, a potem zostawić. Może chciałeś doświadczyć czegoś nowego? Jedynie mnie poznać, aby później łatwo unicestwić. Nie ukrywałeś jednak nigdy swoich uczuć. Kiedy miałeś zamiar się śmiać robiłeś to, kiedy atmosfera była napięta, dało się wyczuć. Ale co, jeżeli to jest twoja sztuczka, przecież każdy używa innej broni. Gaaro Sabaku…

Kim ty tak naprawdę jesteś? Czego chcesz?

Muzyka

  [Konan]

            Siedziałam na łóżku wpatrując się w żałosny obraz płaczącej, młodej kobiety. Spoczywała na skraju materaca, skulona, niemiłosiernie łkając. Rozpacz niemal zabierała jej dech w piersiach i czasem myślałam, że  zaraz będę  miała w pokoju trupa. Kaszlała na zmianę pociągając nosem. Trzęsła się jak paralityk lub jak człowiek porażony prądem, a ja patrzyłam kiedy spadnie z łóżka. Znałam ją już długo. Z pozoru nieśmiała dziewczynka, ale kiedy się ją bliżej pozna, całkiem miła, a nawet twarda kobitka. Przypominała teraz małe, żałosne dziecko, które nie potrafi sobie poradzić w życiu. Które potrzebuje rodziców.

            Ale ich już nie ma. Umarli.

Kiedy zadzwoniła do mnie wcześnie rano, wiedziałam jaki będzie temat rozmowy. Usłyszałam od niej jedynie policyjną wersję, która była zupełnie daleka od prawdy. Jednak było coś co mnie zaskoczyło i w pewnym sensie zszokowało na tyle, że obudziło się we mnie współczucie. Próbowałam je odrzucić od siebie, ale co ja bym zrobiła gdybym jednej nocy straciła obydwóch rodziców? Została sama z siostrą, a na karku siedział mi potężny klan, który jedynie ostrzy na mnie pazury. Może ja bym sobie poradziła, ale ona… Ta cicha, dobra dla ludzi dziewczyna? Nie sądzę.

            Złapałaby mnie za ramię chęć mordu, a ja poddałabym się jej. Ona zabrałaby mi łzy, ale zamiast nich przelewałabym co innego - krew. Użalanie się nad losem, rozpacz, depresja? Może na początku, ale nie na długo. Tylko jedno pozostałoby ze mną już do końca - ból. On zawsze zostaje. Jest wiernym przyjacielem człowieka, tylko trzeba umieć się z nim dogadać. Można zarzucić mu rujnowanie życia, pogarszanie go, ale nie zdradę czy odejście. Niczym pies, zostaje aż do twojego ostatniego oddechu.

            Dlatego nie szukałabym pocieszenia. Strata czasu, bo gdzie znajdziesz kogoś kto się szczerze przejmie twoim losem. Każdy ma problemy. Większe, mniejsze. To nie jest ważne. Ważne, że są, a to daje ludziom usprawiedliwienie w ich zapomnieniu dla innych. Znaczy tylko tak myślą, ale to kiepska wymówka.

            Jedyny sposób to zemsta. Ona oczyszcza. Wtedy dowodzisz swojej lojalności zamordowanym osobom. Nie każdy to rozumie, ale taka jest prawda. Kiedy już poderżniesz gardło ostatniej osobie odpowiedzialnej za tą zbrodnię, możesz się napawać tym widokiem i chociaż na chwile zapomnieć o pustce w sercu.

           

            Ból, rozpacz, cierpienie.

            Ból, rozpacz, paranoja.

            Ból, nienawiść, paranoja.

                        Zemsta.

            Ona nie pojmowała tego, albo nie chciała pojąć. Skurczyła się w sobie do granic możliwości, chcąc być niewidzialna, ale zarazem krzycząc o pomoc. A ja patrząc na nią, zastanawiałam się nad jej cholernie beznadziejnym losem. Nawet nigdy nie dowie się prawdy. Będzie żyć w kłamstwie u boku mordercy.  

            Ale czy to była moja wina?

To nie ja chciałam ich śmierci. Ja byłam jedynie narzędziem wykonawczym, który mógł służyć jako dowód w sprawie. To nie moja wina. Przykro mi.

- Konan - mruknęła zapłakana, ledwo łapiąc oddech. Ciągle siedziała skulona z podciągniętymi kolanami.

- Tak? - zapytałam starając się włożyć w to jak najwięcej współczucia.

- Naruto powiedział, że to morderstwo - przerwała łapiąc oddech. - Komisarz się z nim nie zgadza, ale on jest tego pewny. Rozumiesz? Zabili ich! - krzyknęła zanosząc się jeszcze większym płaczem i zarazem upadając na podłogę.

            Cierpienie.

Niech lepiej Uzumaki trzyma gębę na kłódkę, bo będzie kolejny trup, pomyślałam w pierwszej chwili.

- Może jednak komisarz ma rację, nie powinnaś…

-Nie! Nie, nie, nie! Oni nigdy, nie! Ich zamordowali! Zabili! Ale, dlaczego?! Nie zasłużyli! Nie! To nie prawda… - krzyczała tracąc siły i dech w piersiach. Ponownie zaniosła się kaszlem, łapiąc się za klatkę piersiową. Zaczęła się jeszcze gorzej trząść, a kiedy przestała się dusić, jej ręce mocniej chwyciły włosy. Niemal je sobie wyrywała, co chwila zaciskając w mocnym uścisku.

            Paranoja.

- Nienawidzę ich. Powinni zginąć - zawahała się i spojrzała na mnie - Konan, ja chce ich śmierci - mruknęła cichutko, jakby jej słowa były najcięższym grzechem. - Odebrali mi wszystko, zasługują na karę. Na tą najcięższą.

            Mimo, że nie powiedziała tego dosłownie. Używała wszelkich omówień, to wiedziałam co miała na myśli.

            Zemsta.

To o to jej chodziło. Nieważne jak dobrą była osobą. Każdy, ale to każdy ma swoją ciemną stronę, tylko trzeba umieć ją przełamać. Śmierć rodziców - jej cienka granica do grzesznej osobowości Hinaty. Choćby używała przeróżnych peryfraz, sarkazmu czy czegokolwiek, to i tak nie uciszy już swojego drugiego ja. Raz przebudzone, nigdy nie zaśnie. Można jedynie starać się je zaspokoić, ale na uśpienie nie ma co liczyć. Tym bardziej na destrukcję.

Bajki bardzo dobrze charakteryzują człowieka. Na jednym ramieniu siedzi twój aniołek, a na drugim diabołek. Każdy ci coś szepcze. Podsuwa pomysły, a ty sam wybierasz co chcesz. Tylko czasem jedno krzyczy głośniej. Wcześniej zagłuszane, teraz się wybija. Ma swoje pięć minut, które chce wykorzystać jak najlepiej. Diabołek Hinaty właśnie to zrozumiał. I krzyczał jej do ucha swe myśli, dając silne argumenty.

Hyuga go słuchała. A ja mogłam być świadkiem tej niesamowitej przemiany.

- Hinata, - odezwałam się przerywając męczącą cisze w pokoju - może dzisiaj wrócisz do domu. Zostaniesz trochę z Uzumakim. Potrzebny jest ci taki dzień wytchnienia. Ba! Nawet nie dzień. Zrób sobie przynajmniej tydzień wolnego - rzekłam wstając z łóżka.
            Szarooka spojrzała na mnie z wymalowaną nadzieją, ale i zmieszaniem na twarzy. Pieniądze, bała się, że nie dostanie wypłaty za dni wolnego. Jaka ona jest już przewidywalna. Chociaż to chyba ja potrafię rozpoznać w człowieku jego potrzeby.

- Dam radę…

- To jest nakaz. Spokojnie dostaniesz oczywiście wypłatę tak jakbyś pracowała, już ja to załatwię - uśmiechnęłam się do niej, kiedy ją mijałam kierując się w stronę szafy.
- Jesteś naprawdę dobrą osobą, Konan. Naprawdę nie wiem jak ci dziękować - powiedziała szczęśliwie przez łzy. Zaraz podeszła do mnie i objęła mnie w żelaznym uścisku, który miał być podziękowaniem za moją “hojność”. Odwzajemniłam jej gest, aby poczuła się lepiej.

- Jeszcze raz ci dziękuję - mruknęła nieśmiało, kiedy stała już przy wyjściu z pokoju. Skinęłam jej głową wyginając usta w uśmiechu.

            Kiedy zostałam sama, zaczęłam szperać po mojej szafie. Przecież nie będę cały dzień chodzić w granatowej koszuli nocnej, która była zbyt wyzywająca, a przynajmniej tak mówiła moja matka.

Spojrzałam na górną półkę - swetry. Dziś było zimno i deszczowo, więc mogłabym się skusić na cieplutka wełnę. Przeleciałam wzrokiem po wszystkich wzorach, zatrzymując się na granatowo-czarnym, bawełnianym swetrze. Wyciągnęłam go spod turkusowego ubranka i położyłam na toaletce, która stała obok. Teraz dół. Spodnie czy sukienka? Spodnie, będzie cieplej i wygodniej. Jeansy czy legginsy? Trudny wybór, ale po chwili zastanowienia sięgnęłam po czarny legginsy ze skórą po bokach. Z dolnych szafek wybrałam brązową koronkową bieliznę i ruszyłam do swojej prywatnej toalety.

Biorąc aromatyczną kąpiel w wręcz gorącej wodzie z dodatkiem olejku jaśminowego, rozmyślałam nad sensem śmierci ojca jak i matki Hinaty. Czy to aby na pewno była sprawa osobista Madary? Czy jednak dalej jego klan ciągnął masakrę klanu Hyuga? Odpowiedź sama nasuwała się na myśl, jednak doświadczenie życiowe podpowiadało, aby bez dowodów nie brać żadnej teorii pod uwagę.

Było mi żal dziewczyny. Została sama z młodszą siostrą. Bez większych pieniędzy, z mnóstwem obowiązków: studia, praca, opieka. Zastanawiałam się co ja bym zrobiła na jej miejscu. Już po chwili przeszła mi przez głowę pewna myśl, na która Hinata nigdy by się nie odważyła - oddać siostrę do sierocińca. Mimo że to okrutne, to miałaby chociaż jeden problem z głowy. Mogłaby poukładać swoje życie, pobrać się z  Uzumakim i wtedy postarać się o odebranie Hanabi z Domu Dziecka. To byłby według mnie najrozsądniejszy wybór, ale nawet nie odważyłabym się go zaproponować Hyudze. Zmieszałaby mnie z błotem za takie myślenie.

Dalsze rozważanie nad Hinatą przerwał mi sms. Wyciągnęłam telefon w kierunku telefonu, uprzednio wycierając ją o ręcznik. Wzięłam swojego Samsunga z rodziny Galaxy i odblokowałam go, aby móc przeczytać wiadomość.

Dzisiaj o 20 u Yahiko. Zrobimy małą libację i przy okazji obgadamy kilka spraw.

Napisał do mnie nie kto inny jak Gaara. To zawsze on ogłaszał spotkania. Był jakby naszym liderem, chociaż na dobrą sprawę grupka składała się z trzech osób. Czasem był jeszcze Nagato, ale on wolał nie mieszać się w świat przestępczy, chociaż pomagając nam i tak to robił. Nagato był kuzynem Naruto, więc często miał przydatne informacje z policji, które udało mu się wyciągnąć od blondyna. Mimo to nie chciał nigdy znać naszych planów, ani przyłączać się do “przedsięwzięć”

            [Gaara]

            Zmuszony przez brak pieniędzy w portfelu i głód, musiałem wrócić do domu z wycieczki motocyklowej po mieście. Teraz gdy nie było ojca, czułem się o wiele swobodniej i lepiej. Rodzeństwo nie starało się mnie kontrolować, chociaż starszy im kazał. Już na początku Kankuro powiedział abym robił co chciał, byleby ojciec się nie dowiedział. Przystałem na ten układ i doszedłem do wniosku, że mój rodziciel mógłby już nie wracać. Pewnie z jego przyjazdem znowu dostanie mi się po mordzie za wagary lub roztrwanianie jego ciężko zarobionych pieniędzy, ale póki co go nie było.

            Zdjąłem buty w przedpokoju aby nie zabrudzić całego mieszkania błotem. Rzuciłem na wieszak swoją ramoneskę, a w kącie położyłem kask, który o dziwo dziś założyłem. Podążyłem do kuchni, skąd dochodziła melodia.

- Cześć - mruknąłem niedbale zastając moje rodzeństwo przy posiłku.

- Hej - odpowiedziała mi jedynie Temari, a braciszek nawet nie zwrócił na mnie uwagi. Jak miło.
            Otworzyłem lodówkę, aby zabić czymś głód. Wyjąłem sałatkę z kurczakiem, która wczoraj przyrządziła siostra. Nałożyłem sobie na talerz i przysiadłem się do stołu.

- Gaara byłeś wczoraj w szkole? Pytam tylko…

- Na dwóch pierwszych - mruknąłem. Jak zwykle chciała na siłę utrzymywać ze mną kontakt, porozmawiać. Niestety ja nie byłem Kankuro. Nie obchodziły mnie jej sprawy, a ja nie miałem ochoty spowiadać się ze swoich. Jednak aby nie być niegrzecznym, odpowiedziałem na zadane jej pytanie.

- Shikamaru przychodzi dzisiaj? - tym razem odezwał się mój brat. Teraz on chciał mi pokazać jakim to jest dobrym, kochanym braciszkiem. Żałosne.

- Tak, ale wychodzimy.

- Gdzie?

- Do Wiarudopatii - i w tym momencie zapaliła mi się czerwona lampka. Mimo, ze nie interesowały mnie sprawy mojej siostry, to jednak na jej życiu i zdrowiu już bardziej mi zależało. Temari nie była osobą, która pasowała do Wiarudo. Takie dziewczyny jak ona mogły bardzo łatwo zostać wykorzystane, zgwałcone, upite czy nawet i pobite. Tym bardziej, że miała zamiar tam iść z Shikamaru - najlepszym absolwentem XXI Liceum w Kioto oraz największym leniem. Takiej pary jak oni, nie ścierpiała by publika.

- Tam nie pójdziesz - dopowiedziałem twardo, a dwie pary oczu natychmiast skierowały się w moją stronę. Już ja znałem ich myśli, a szczególnie szatyna. Wielki obrońca się znalazł, mogłem się założyć, że dokładnie to zdanie teraz sobie wypowiadał.

- A to niby dlaczego? Czy ja ci zakazuje chodzenia gdziekolwiek? - oburzyła się blondynka kończąc swój posiłek.

- Wybierzcie sobie inny klub, pub czy restauracje. Tam mam cię nie widzieć - chłodno skwitowałem jej aprobaty.

- Pójdę gdzie będę chciała - prychnęła robiąc nadąsaną minę.

- Owszem, ale bez brania pod uwagę Wairudopatii - mruknąłem. Ta wymiana zdań coraz bardziej mnie męczyła, czy ona nie mogła po prostu przyznać mi racji. Przecież dobrze wiedziała, że jak się uprę, to już koniec. Przecież to ja mam zawsze rację w tym domu, tak? To ja jestem ten dumny. Skoro już tak mówią, to niech dalej utrzymują tę wersję, bo szczerze powiedziawszy już mi ona przypasowała.

- Nie będziesz…

- Będę! -warknąłem groźnie zatrzymując na niej wzrok. Ta jak to miała w zwyczaju, spuściła głowę, aby na mnie nie patrzeć. Uległa. Nie pójdzie. Wyszło na moje. I po co było tyle zamieszania o to, no po co?

- Mógłbyś trochę grzeczniej odzywać się do niej - syknął mój brat, klon tatusia.

- Mógłbyś się nie wtrącać - odparłem, przerzucając swoje piorunujące spojrzenie na niego.

- Ktoś musi cię upomnieć gówniarzu - rzekł, a ja miałem straszna ochotę mu przywalić.

- Widzę, że sporo się nauczyłeś od tatusia - zauważyłem z sarkastycznym uśmiechem, który wręcz skopiowałem z Sory.

- Przynajmniej ja wiem jak się zachowywać, nie to co ty - prychnął.

- Twoje uwagi są gówno warte - sarknąłem wstając od stołu zabierając brudne naczynie. Usłyszałem jak krzesła gwałtownie upada na ziemię. Po chwili wyższy ode mnie brunet stał przede mną z groźną miną. Miałem ochotę się zaśmiać mu prosto w twarz, ale powstrzymałem sie do niewinnego uśmiechu, przekrzywiając głowę na bok.

- Odsuń się - rzekłem.

- Posłuchaj mam gdzieś co ze sobą robisz i na jakie dno spadłeś, ale nie będziesz się odnosił w ten sposób do starszych, tym bardziej, że to twoja siostra - warknął.

- Powtórzę. Twoje uwagi są gówno warte - zironizowałem, chcąc go wyminąć. Ten jednak chwycił mnie za koszulę przyciągając mocno. W efekcie po talerzu zostały fragmenty szkła leżące na podłodze, a sam zacisnąłem pięści.

- Pierdolony gówniarzu, wynoś się jak najszybciej z tego domu! -krzyknął.

- Kankuro! - zareagowała Temari, bojąc się dalszego rozwoju sytuacji.

- Nie zrobię ci tej przyjemności - wysyczałem chwytając go za gardło w efekcie czego puścił moją koszulkę. Ponieważ nie miałem zamiaru sprzątać potłuczonego naczynia, udałem się do swojego pokoju. Wychodząc z pomieszczenia słyszałem jeszcze westchnięcie Temari, które było za pewne przejawem ulgi.

Położyłem się na zaścielonym łóżku i zamyślony wpatrywałem się w sufit. Czasem zastanawiałem się jak to jest mieć normalną rodzinę, być przykładnym uczniem, zdać z wyróżnieniem, dostać dobrze płatną pracę jako adwokat, mieć żonę, dom dzieci. I jeszcze bardziej wtedy nasuwało mi się pytanie, czy ja kiedykolwiek będę mieć żonę i dzieci. Czy zginę w jakiejś potyczce. Sam jeszcze do końca nie wiedziałem jak chcę żyć. Póki co podobał mi się beztroski stan, ale to też kiedyś minie.

Poczułem wibrację w kieszeni. Wyjąłem z niej telefon.

Na czym dokładniej ma polegać nasz układ?

                                                           Sora

            Jak na nią bardzo szybko się zastanowiła. Starczyło jej zaledwie osiem godzin. Pierwsze co zrobiłem to zapisałem sobie jej numer w kontaktach. Możliwe oczywiście było, że wysłała mi smsa z pojedynczej karty, ale komu by się chciało bawić w takie rzeczy.

Jeżeli chcesz wiedzieć więcej zapraszam dziś na spotkanie.

Odpisałem. Długo nie musiałem czekać na odpowiedź.

Gdzie i o której?

Czyli naprawdę jest zainteresowana. Może nawet już weszła w ten interes, tylko chciała dowiedzieć się szczegółów. Uśmiechnąłem się sam do siebie. Połowa sukcesu za nami.

Przyjadę po ciebie przed 20.

OK.

            Do umówionej godziny zostało jeszcze trochę czasu. Wyciągnąłem z szafki słuchawki. Założyłem je oraz załączyłem z telefonem, a w muzyce odnalazłem jedną z piosenek Verdum. Słuchając mocnych brzmień, zamknąłem oczy. Relaks.

[Sora]

            Może jestem przewrażliwiona i za bardzo podejrzliwa, ale przez cały mój bieg wydawało mi się, że ktoś mnie obserwuje. Dobiegając do domu pięć razy obejrzałam się za siebie, aby przekonać się, że nikogo za mną nie ma. Wchodząc do domu natychmiastowo zamknęłam drzwi na trzy spusty. Zmęczona, nie miałam siły, żeby się rozebrać, więc opierając się plecami o ścianę, zjechałam po niej. Siedząc starałam się wyregulować oddech co w pierwszych chwilach nie szło mi za dobrze. Przebiegałam pięć kilometrów naprawdę szybkim tempem, co dostatecznie mnie wykończyło.

            Zaraz obok mnie zjawiła się Yume, co chwila ocierając się o mnie. Niezgrabnie próbowała wejść na moje uda, aż w końcu jej się to udało. Siedziałam tak jeszcze chwila głaszcząc jej milutką w dotyku sierść. Kiedy już wystarczająco odpoczęłam, zdjęłam ją z siebie i zabrałam się za rozwiązywanie swoich czarnych nike do biegania.

         

            Kierując się w stronę swojego pokoju zahaczyłam o kuchnię, zerkając na miskę kota, która na szczęście była prawie pełna. Pchnęłam drzwi od pokoju i po chwili leżałam już na łóżku z twarzą utopioną w poduszkach. Mimo że byłam już na swoim, bezpiecznym terenie nadal odczuwałam dyskomfort. Uczucie szpiegowania mnie nie odpuszczało, a jedynie dawało się cały czas we znaki. Nie miałam jednak siły, aby się podnieść. Chciałam chociaż chwilę odpocząć.

            Zerknęłam na zegarek. Wskazówki wskazywały 19:05. Najwyższy czas się ruszyć i wziąć prysznic. Przecież nie mogłam iść na to całe spotkanie śmierdząca. To by było ohydne. Zabrałam z szafki czarne spodnie, zieloną bluzkę i czystą bieliznę, po czym ruszyłam do łazienki.

            Kąpiel zajęła mi dwadzieścia prawie pół godziny. Wyszłam ubrana, a teraz jedyne co by się przydało to makijaż. Oczywiście w moim mniemaniu makijaż oznaczał jedynie kreski, nic innego. Zanim jednak zabrałam się do pracy zajrzałam do kuchni, aby napić się soku. Po biegu strasznie mnie suszyło, co nie było przyjemnym uczuciem. Nagle usłyszałam na dworze jakby strzał z broni. Lekko przerażona i zdziwiona podeszłam do okna, aby rozejrzeć się po okolicy. Nic dziwnego nie zauważyłam. Jedynie sąsiada, który również wyglądam przez okno. Czyli nic mi się nie przesłyszało.

            Przynajmniej tak mi się wtedy wydawało. Gdybym jednak znała przyszłość, pewnie wybiegłabym na dwór, aby bliżej przyjrzeć się sytuacji. Bo już za kilka dni miałam się dowiedzieć, że obok mojego domu kręciła się znienawidzona przeze mnie osoba, która została postrzelona w ramię i porwana. Niestety jasnowidzem nie byłam.

            Wchodząc do swojego pokoju usłyszałam pukanie do drzwi. Automatycznie zerknęłam na zegarek. Za dziesięć dwudziesta. Westchnęłam i poszłam otworzyć Gaarze, który przecież miał po mnie przyjechać.

            - Idziemy? - zapytał już nieco milszym tonem od naszej ostatniej, porannej rozmowy.

            - Daj mi chwilkę jeszcze - mruknęłam i zaraz zniknęłam zostawiając go samego. Raczej wiedział gdzie była kuchnia, więc zawsze mógł się tam udać.

            Wyjęłam z półki eye-liner i usiadłam na przeciwko lustra.

            - Naprawdę musisz się malować - niespodziewanie usłyszałam jego głos. Na szczęście nie maznęłam się. Na jego szczęście.

            - Muszę. Nie przeszkadzaj - powiedziałam, kiedy skończyłam malować jedno oko. Zerknęłam na chłopka, który usiadł na łóżku.

            - Długo jeszcze? - narzekał.

Zbyłam jego marudzenie. Skończyłam się malować i schowałam artykuł na swoje miejsce. Spojrzałam na Gaare, który leżał sobie jak gdyby nigdy nic na mojej pościeli głaszcząc łaszącą się do niego Yume. Jak zwykle był ubrany na ciemno. Jeansowe luźne spodnie, gdzie nie gdzie obdarte, czarna zwykła koszulka i jego ramoneska. Był naprawdę całkiem przystojny i aż samo nasuwało mi się na myśl pytanie, czy ma jakąś dziewczynę. Jednak w życiu bym go nie zadała, bo mógłby sobie pomyśleć, że jestem na niego chętna.

            Automatycznie przypomniałam sobie akcję z przed tygodnia. Kiedy widziałam go w pubie. Był z jakąś brązowowłosą szkapą, która pocałowała go na moich oczach. Nie wiem kim ona była, ale Gaara miał naprawdę okropny gust. Dziewczyna wyglądała jak szkielet i w dodatku jak dziwka w tej swojej obcisłej, króciutkiej sukieneczce. Jednak o gustach się nie dyskutuje.

            - Twoja dziewczyna nie będzie zła, że zabierasz ze sobą inną? - zapytałam sarkastycznie stając nad nim.

            Chłopak zmarszczył brwi i usiadł.

            - O czym ty mówisz? Ja nie mam dziewczyny - powiedział zdezorientowany.

            - Mógłbyś nie kłamać. Przecież widziałam cię tydzień temu w pubie, ty mnie zresztą też widziałeś - sprostowałam wychodząc z pokoju, dając mu tym samym znak, że jestem gotowa.

            Zaraz za sobą usłyszałam jego śmiech.

            - Matsuri to nie moja dziewczyna. Była ona na jedną noc - wytłumaczył, a ja się speszyłam. Super Sora, właśnie się ośmieszyłaś. Tak dalej.

            - Nie ważne - mruknęłam zakładając swoje botki. Zaczekałam aż chłopak upora się ze swoimi wojskowymi butami.
            - Po co ci broń? - zapytał zanim jeszcze wyszliśmy z domu. Wzruszyłam ramionami.

            - Tak na wszelki wypadek - mruknęłam.

            - Zostaw ją, nie będzie ci ona potrzebna.
Stał w drzwiach nie chcąc mnie wypuścić. Przeszywał mnie swoim lodowatym spojrzeniem na wylot, nakazując mi wykonać jego rozkaz. Zanim jednak to zrobiłam, chciałam się upewnić, że jestem na przegranej pozycji.

            - Boisz się, że was zamorduje? - zapytałam sarkastycznie.

            - Nie. Martwię się, że pijana zrobisz sobie tym krzywdę - zaśmiał się.

***

Muzyka

            Kiedy przystanął, zeszłam z motocyklu i zdjęłam kask, który mi dał. Znaleźliśmy się w dzielnicy w której rzadko kiedy bywałam. Ostatnim razem było to chyba pół roku temu, kiedy przyszłam po pieniądze za dobrze wykonaną pracę. Tak, to było gdzieś w pobliżu, ponieważ dobrze zapamiętałam pomnik stojący po drugiej strony ulicy. Przedstawiał on staruszkę siedzącą na ławce. Nie rozumiałam jego symboliki, ani sensu, ale nie to było ważne. Był jedynie jakimś punktem odniesienia.

            Jechaliśmy niecałe dwadzieścia minut, może nawet nie. Gaara najwidoczniej nawet prawo ruchu ulicznego miał gdzieś i gwizdał na znaki z ograniczeniem prędkości. Na szczęście nie spotkaliśmy żadnego policjanta na służbie. W  trakcie jazdy pozwoliłam sobie objąć go w talii, aby czuć się bezpieczniej. Jazda z nim była bardzo przyjemna, ponieważ nie miałam zbyt często okazji przejechać się motocyklem. Sama zaś nie potrafiłam jeździć, chociaż kochałam jednoślady. Dlatego taka przejażdżka sprawiała mi dużą frajdę.

            Oddałam mu jego kask.

            - Gdzie my idziemy? - zapytałam.

Kompletnie nie wiedziałam z kim mamy się spotkać i gdzie oraz jak to będzie wyglądało. Oczywiście już dowiedziałam się, że będzie alkohol, więc jakieś oficjalne to zebranie nie będzie. Spodziewałam się, że będzie to podchodziło to pod czystą libację alkoholową z małym omówieniem interesu. Z podkreśleniem na słowo małym.

            - Do domu Yahiko. Tam wszystko dokładnie obgadamy, lub mniej dokładniej - zaśmiał się, co jeszcze bardziej upewniło moje domysły.

            - Będzie tam pewnie jeszcze Konan. Ktoś jeszcze?

Ruszyliśmy w stronę klatki schodowej, która była oddalona od nas o całe dwadzieścia metrów.

            - Nie. Tylko nasza czwórka - odpowiedział przepuszczając mnie w wejściu.

            Umilkłam. Weszliśmy w ciszy na pierwsze piętro, przystając przy drzwiach po prawej stronie. Bez pukania, otworzył mi drzwi. Weszłam niepewnie do środka, rozglądając się po mieszkaniu. Znalazłam się w małym korytarzyku, który był wysprzątany i minimalistycznie udekorowany. Ściany były brzoskwiniowe, a na nich widniał obraz górskiego jesiennego krajobrazu. Stał tutaj jeden mebel, mianowicie półka na buty.

            - Przesuń się trochę, też chce wejść - mruknął Gaara, bezczelnie popychając mnie na ścianę. Spojrzałam na niego groźnie, jednak ten nic sobie z tego nie zrobił. Zaczął jedynie rozwiązywać buty. Pozbyłam się swoich i w akcie zemsty szturchnęłam chłopaka, kiedy się pochylał. Efekt może nie był taki jaki chciałam by był, ale czerwownowłosy zerknął na mnie z mordem w oczach.

            - Długo mamy na was czekać, gołąbeczki.

Przede mną pojawił się wyższy od Gaary, chłopak - Yahiko. Na twarzy miał mnóstwo kolczyków. Szczupły i może trochę mniej umięśniony niż Sabaku, jednak nadal jego bicepsy i tricepsy były widoczne. Przystojny, chociaż rudy.

            Rudy. Z kolczykami. Yahiko.

Wybałuszyłam oczy ze zdziwienia i szoku. To był on - były chłopak Sakury. Jak mogłam wcześniej się nie skapnąć, przecież to było tak oczywiste. Wtedy w szpitalu, kiedy spotkałam Gaare i Konan, kiedy Sakura udawała swoją scenę, a ja czekałam aż wyjdzie z sali. Tak, to był ten Yahiko Mashi, którego wydała Haruno Uchihom, a ja przyłożyłam do tego rękę. Pobity i zdradzony przez swoja byłą dziewczynę, a moją koleżankę. Miałam jedynie nadzieję, że mnie nie rozpozna.

            - To jest Sora. Sora to jest Yahiko. Teraz już wszyscy się znamy - wyrwał mnie z amoku czerwonowłosy, który nas sobie przedstawił. Podałam rudemu rękę, którą on ujął na gest zapoznania się.

            - Chodźcie - mruknął i ruszył, a my za nim.

            Weszliśmy do salonu. Pokój nie duży, w ciemnej tonacji z szarą narożną kanapą oraz plazmą na przeciwko niej. Na drewnianym stole obok sofy stał alkohol, który był już upity. Sprawką tego był za pewne gospodarz jak i młoda kobieta - Konan. Siedziała ona rozwalona jak u siebie, przelatując po kanałach telewizora. Yahiko usiadł obok niej i chwycił butelkę z wódką. Wlał ciecz w cztery kieliszki, a w tym czasie ja z Gaarą zdążyłam usiąść.

            - No to pijemy - odezwała się dziewczyna biorąc do ręki swój kieliszek.

Wlałam w siebie przeźroczystą, siarczystą ciecz, która miała mnie wyluzować. Nigdy nie piłam natarczywie, do zgonu, czy żeby mieć fazę. Zawsze jedynie degustowałam drinki, czy napajałam się smakiem mojego ulubionego piwa. Czystą próbowałam chyba drugi raz w swoim życiu. Dlatego też nie wiedziałam jaki jest mój limit i ile mogę wypić. Ta wiedza, patrząc ilość alkoholu pod stołem, zdawała się teraz bardzo potrzebna, ponieważ nie chciałam wyjść na idiotkę czy słabeusza.

            - Sora tak? - zapytała mnie niebieskowłosa z lekko irytującym akcentem.

            - Tak, a ty Konan.

            - Mhm. Więc mam do ciebie pytanie, Soro… - przerwała biorąc ze stołu kawałek czekolady. Dziewczyna nawet nie próbowała udawać miłej. Było widać, że jest nie chętna i może nawet zła, że przyszłam. Wtedy w szpitalu, nie była taka, a przynajmniej mi się tak wydawało. Teraz odzywała się do mnie z mało ukrywaną pogardą.

            - Słucham - mruknęłam chłodno, nie próbując się jej przypodobać.

            - Skąd się znasz z Sakurą? - zapytała, przeszywając mnie swoim lodowatym spojrzeniem. Cóż, chyba nie liczyłam na to, że któreś z nich o tym zapomni i nie będzie nic podejrzewać.

            - Dobra koleżanka ze szkoły - odpowiedziałam.

            - Czyli pewnie wiesz, że jest byłą Yahiko.

            - Tak.

Czułam się jak na przesłuchaniu, ale domyślałam się, że tak musi być. Wśród nich byłam nowa i jeżeli chciałam jakiś informacji od nich, musiałam dać coś w zamian. Dlatego spokojnie i cierpliwie odpowiadałam na jej pytania.

            - A może wiesz dlaczego Uchiha go pobili?

            - Wiem.

            - Chętnie posłuchamy - zachęciła mnie, sztucznie się uśmiechając.

            - Sakura dobrze wiedziała, że Yahiko tylko się nią bawi. Wiedziała też o szpiegowaniu Uchihów dla bodajże Deidary. Doradziłam jej, co ma zrobić w akcie zemsty. Haruno, więc poszła do Sasuke i wyspowiadała się mu ze wszystkich grzechów Yahiko względem ich. W ten sposób utargowała dla mnie i dla siebie ich zaufanie.

            Skróciłam im całą historię do najważniejszych wydarzeń. Konan zmarszczyła brwi, ale po chwili uśmiechnęła się tym razem nie sztucznie. Chwyciła butelkę z alkoholem i rozlała wszystkim w kieliszki.

            - Bardzo dobrze, że mamy w drużynie kogoś, komu ufają te gnidy - zaśmiała się podnosząc swój kieliszek do góry - Zdrowie!

            Moje pierwsze wrażenie o treści dziewczyny minęło. Okazała się miła, sympatyczna i gadatliwa. Kiedy chłopaki poszli na fajkę, my prawie nie zauważyłyśmy ich zniknięcia. Byłyśmy zbyt przejęte swoją rozmową o naszych pierwszych krokach w świecie przestępczym. Konan pochodziła z bogatej rodziny i była po prostu znudzona. Potrzebowała adrenaliny, dlatego zaczęła zabijać. Gdybym ja miała taki wybór jak ona pewnie zostałabym normalną dziewczynką ze szczęśliwą rodziną. Jednak gdybanie nie było w moim stylu i myśl bardzo szybko minęła.

            Kiedy ja jej opowiedziałam swoją historię, okazało się, że słyszała o Hidanie. Cóż trudno by o nim nie słyszeć, kiedy żyje się w przestępczym świecie. Jednakże zaciekawiło mnie to.

            - Znałaś go? - zapytałam, biorąc kieliszek. Pod nieobecność facetów, same się delektowałyśmy siarczystą, gorzkawą cieczą. Butelka była już prawie pusta, a mi na szczęście nie kręciło się w głowie.

            - Widziałam go raz może dwa. Jednak nigdy nie poznałam go osobiście. Nie mogę ci niestety pomóc, przykro mi - stwierdziła smutno i wypiła razem ze mną.

            - Widzę, że dziewczynki nie próżnowały - usłyszałam Gaarę, który wszedł razem z Yahiko do salonu. Czerwonowłosy usiadł obok mnie, natomiast Yahiko poszedł do Konan. Dziewczyna uśmiechnięta spojrzała na rudego, jednak ten nawet nie raczył na nią zerknąć.

            - Także teraz można omówić interes - zaczął gospodarz, otwierając kolejną flaszkę.

            - Naszym celem jest zniszczenie Uchihów, którym ewidentnie popierdoliło się w głowach, myśląc że są panami tego miasta - dopowiedział czerwonowłosy.

            - Dobrze wiemy jak mnie z Sorą chcieli wrobić za zabicie Hyugów. Chcą się pozbyć wszystkich, którzy im zagrażają - tym razem odezwała się Konan, a ja w pełni się z nią zgadzałam. Po prześledzeniu wszystkich ostatnich zdarzeń, myśl dziewczyny miała sens. Inaczej Uchiha nie wynajmowaliby innych osób do zabicia, tylko sami by się tym zajęli. Za bardzo chcieli wszystkich przechytrzyć, ale na szczęście im się to nie udało.
            - Dlatego zanim oni zniszczą nas, my zniszczymy ich. Tobie, Sora ufają, więc będą najmniej wyczuleni na atak z twojej strony. Wchodzisz w to? - zapytał się mnie rudy, rozlewając alkohol po kieliszkach.

            - Tak - odparłam.

Byłam pewna swojej decyzji. Rozmowa z Konan ułatwiła mi jej podjęcie. Dała też do zrozumienia, że Uchiha to cwele, których koniec musi w końcu nadejść inaczej Kioto zostanie przewrócone do góry nogami.

            Może i to paradoksalne, że mówi to człowiek, który morduje z zimną krwią niewinne osoby, jednak prawda jest taka, iż miasto będzie bardziej bezpieczne jeżeli zapanujemy nad klanem. Gdyby doszło do ich pełnej władzy, wstrząsnęliby pewnie miastem i każdy mieszkaniec czułby się niebezpiecznie w swoim własnym mieszkaniu. Uchiha są bezwzględni w swoich działaniach. Chcieliby mieć wszystko pod kontrolą, dlatego nastał by zły czas dla Kioto. Ludzie zaczęliby patrzeć na siebie wilkiem, staliby się nie ufni, zamknięci w czterech ścianach. A to wszystko tylko dlatego, że Uchiha mieliby miasto dla siebie.

            Do tego dojdzie, jeżeli nie włączą się trzecie osoby - my. Mafia Deidary nie przejmuje się zbytnio losem mieszkańców, a jedynie swoimi interesami na Sybirze, o które walczy cały czas z Uchiha. Gdyby nie spór o ziemię, pewnie obydwa gangi nigdy nie zajmowaliby się sobą. Deidara był zainteresowany jedynie swoim zyskiem, dlatego w nim nie można było pokładać jakichkolwiek nadziei. Zawsze jednak pomoc z jego strony była możliwa, w końcu wróg mojego wroga jest moim przyjacielem.

            Tak jak mówiłam to śmieszne i paradoksalne, że człowiek taki jak ja martwił się o innych. Jednak to właśnie między innymi z tego powodu wchodziłam w ten interes. Jeżeli porządek zostanie utrzymany to i ja będę bezpieczna. Nikt wtedy nie będzie miał prawa dowiedzieć się o tym kim jestem. Nic się nie zmieni.

            Stuknęliśmy się kieliszkami na znak udanego interesu.

Całkiem fajni z nim ludzie, jednak przez chwile poczułam się jak zwykła szmata. Jak żałosny, dwulicowy człowiek. Uświadomiłam sobie bowiem, że właśnie teraz wystawiłam Sakurę do wiatru. Przecież to z nią pierwszą się zgadałam, a teraz dziewczyna została przeze mnie porzucana. Wyrzuciłam ją ze swojego świata jak zwykłego, zużytego śmiecia.

Kiedyś w podobny sposób, ktoś mi bliski oszukał mnie. Ktoś kogo ceniłam, odebrał mi innych. Też poczułam się oszukana, ale pewnie w inny sposób niż Sakura. Inne, lecz tak samo bolesne. Bo co boli bardziej od wykorzystania i porzucania? Chyba jedynie śmierć innej osoby.

- Cieszę się, że tak szybko zakończyliśmy temat interesów. Szczerze powiedziawszy nie chce mi się o tym gadać - zaśmiał się Yahiko.

- To nudny temat. Konan, powiedz nam jak czuje się Hinata - powiedział Gaara, podając mi kolejny kieliszek. Spojrzałam na niego zmieszana. Po nim nic nie było widać, może jedynie oczy mu się bardziej szkliły. Jednakże mowę i postawę miał taką samą. Bałam się, jednak o siebie. Czułam, że szumi mi w głowie. Zdawałam sobie sprawę z tego, że jak wstanę mogę za chwilę upaść, jednak musiałam się przewietrzyć. Mądrym posunięciem byłoby opuszczenie tej kolejki, ale wzrok Gaary, który wręcz mówił, że jestem cienka, nie pozwalał mi na to. Wypiłam.

- Cóż jest zdruzgotana, jednak myślałam, że będzie gorzej. Dałam jej wolne, aby wypoczęła. Jednak zanim to zrobiłam porozmawiałam z nią i dała mi jasno do zrozumienia, że chce śmierci Uchihów.

- Gdyby zabili moją matkę i brata, torturowałbym ich przez całe swoje życie. Śmierć to za mało dla tych skurwysynów - skomentował rudy.

- Spokojnie jeszcze będziemy się napawać ich boleściami - powiedziałam trochę niewyraźnie, na co cała trójka zareagowała śmiechem.

- Chyba ktoś tutaj mało pije - zgadnął Yahiko.

- Spokojnie z nami się wprawisz - uspokoiła Konan i nalała mi coli do szklanki.

- Wiecie preferuję drinki lub whiskey, a nie czystą - próbowałam się bronić, jednak moja mowa była na tyle śmieszna, ze sama zaczęłam chichotać.

- Chyba mam jakiegoś Daniels’a czy Walker’a. Konan chodź mi pomożesz - powiedział rudy wstając z kanapy. Nawet się nie zachwiał, czego nie mogłam powiedzieć o dziewczynie. Być może zrobiła to specjalnie, aby tylko Yahiko ją przytrzymał by nie upadła. Po chwili już nie było ich w pokoju.

- Muszę się przewietrzyć - mruknęłam sama do siebie, próbując się podnieść. Za pierwszym razem mi to nie wyszło, jednak zaraz już stałam - Jest tutaj balkon? - zapytałam się czerwonowłosego. W odpowiedzi usłyszałam jedynie jego śmiech, co mnie zdenerwowało. No cham po prostu, nie pomorze nawet biednemu człowiekowi.

- Chodź zaprowadzę cię, bo się jeszcze zabijesz po drodze - cały czas się śmiał i przysięgam, gdybym tylko miała siłę, pięścią zdarłabym mu ten uśmiech z twarzy. Niestety ledwo trzymałam się na nogach, a świat kręcił się jak na karuzeli. Poczułam jak mnie łapie w talii, gdyby nie on chyba bym upadła. Nie jestem pewna, ponieważ ciężko mi było zapanować nad swoim ciałem.  Założyłam swoją rękę na jego bark, aby podtrzymać się. Już nawet nie przeszkadzał mi jego śmiech. Chciałam jedynie dostać się do świeżego powietrza.

Chwilę później znaleźliśmy się na niedużym balkonie. Kurczowo złapałam się barierki i oddychałam pełna piersią. Mimo zimnego wiatru, czułam się senna, a policzki wręcz mnie paliły.

- Żyjesz? - zapytał chłopak stojąc obok mnie.

- A wyglądam na trupa? - sarknęłam

- Bardzo blisko ci do niego - zaśmiał się.

- Wal się. Za dużo wypiłam. Jak ja wrócę do domu - zaczęłam się żalić. W normalnych okolicznościach, nigdy bym tego nie robiła. Niestety alkohol miesza w głowie i czasem mówisz oraz robisz to, na co nie masz wpływu. To okropne, tym bardziej, że mam tak bardzo słabą głowę.

- Najprawdopodobniej nie wrócisz. Nie mogę jechać motocyklem po pijaku, jeszcze do tego z trupem - powiedział.

Mimo mojego stanu, czułam, że mi się przygląda. Nie miałam jednak siły, aby odwrócić wzrok od wieżowca, w który byłam wpatrzona. Czułam się okropnie. Byłam wręcz zawstydzona. Te kilkanaście kieliszków zrujnowało mnie i moją postawę. Jeszcze do tego widział to on. Ktoś kto poznał mnie jako twardą i niezależną, a teraz byłam zdana na niego. Mój powrót od domu, a nawet dojście do kanapy zależało od jego dobrych chęci. Moje ego podupadło. Nie chciałam teraz na niego patrzeć. Nie tylko teraz, przez co najmniej miesiąc, aż zapomnie o tej sytuacji i nie będzie mógł się ze mnie śmiać.

- Jak to nie wrócę? Gdzie ja będę spać? - poziom moje poniżenia dobiegał do granicznej kreski.

- Możemy iść do mnie.

Mimowolnie się zaśmiałam.

- Nie będę się z tobą…

- Nie proponuję ci seksu. Nie jesteś w moim typie - przerwał mi, domyślając się co mnie tak śmieszy. - Mieszkam niedaleko, a ty w takim stanie nie dojdziesz do swojego domu.

- Niech ci będzie. Teraz mi to lata u kogo będę spała - mruknęłam na co chłopak wybuchł śmiechem.

Nie wierzę, że to powiedziałam. Dzisiaj zaliczyłam pierwsze w swoim życiu totalne upokorzenie. Tak. Ja, Sora Naoto, zazwyczaj dumna i naśmiewająca się z innych dziewczyna, dobiła dziś do brzegu swojego dna. Alkohol stał się twoim rujnującym przyjacielem, a Gaara osobą, która to wszystko widziała. Jesteś z siebie dumna?

________________________________________

Jak to przeczytacie to jesteście nieźli.

Moje obiekcje co do rozdziału?

Trochę zalatywało teraz nudą. Żadnych seksów, żadnych morderstw, dużo gadaniny o chujwieczym. Takie lanie wody jak dla mnie, ale nie ruszę z ciekawszymi wątkami, jeżeli tego nie przeczytacie.

Ogólnie teraz jakieś niektóre błedy będzie poprawiała mi Yuno. Oczywiście jak ją kopnę w dupę, bo inaczej jej się nie będzie chciało.

Następny rozdział chuj wie kiedy. Neko się uczy, pracuje i chodzi na treningi.

Ruszył też program wakacje. Czyli odchudzanie, zapierdalanie, wykonanie różnych rzeczy itp. Tak skrótowo mówiąc - ruszenie swojej tłustej dupy.

Zmieniłam ogólnie awatar Neko. Podoba wam się?

Czy chujowy? Bo mi się osobiście strasznie podoba.

Zaktualizowałam stronę Autorka, jakby ktoś był ciekawy.

I inne strony w sumie też.

Niedługo powinnam dodać coś do Galerii.

Coś chciałam wam jeszcze powiedzieć, ale nie pamiętam co. 

Jak zwykle zresztą.

To ten komentujcie.

No i dziękuję za komentarze i za to, ze czytacie i że jesteście <33333 

jak suodko.

P.s. Chcecie aby na tym blogu rozwijał się również wątek romansu niektórych postaci, czy romans ma być ledwie zauważalny, a skupić się jedynie na morderstwach, gwałtach i przekrętach xD

P.s. 2. Zochan oddawaj moje skarpetki, kurde bele.

P.s. 3 Zabieram się w końcu za czytanie tych waszych badziewi. ;*

Yo.

P.s. Edgar was kocha <3