Zjednoczmy się w święta

     
 Wstępne słowa. Jest to rozdział świąteczny, więc totalnie odbiega od treści opowiadania. Przepraszam też, że nie udało mi się napisać rozdziałów przed świętami.  Jednak rozumiecie jak to jest przed świętami. Gwar, zamieszanie i ta "świąteczna atmosfera" Masakrancja. Jeszcze w dodatku nie jestem w domu, gdzie mam bardzo dobry internet. Tutaj jest wolny i często przerywa. Dlatego przepraszam. Obiecuję na honor, że do sylwestra pojawią się nowe rozdziały.

Coś o rozdziale:
Postaci: 
Neko Fuyu - ja we własnej osobie. Nie skromnej.
Grzancia - czyli moja kuzynka, która teraz obiera jabłko i coś ględzi.
Karolinka - druga moja kuzynka, która jest bardzo malutka i kroi paprykę, której nie lubię.
Ciocia - ciocia, która posiada bojową parasolkę
Wujek - który ma fajną czerwoną czapkę i umie mówić we wszystkich językach świata.
Sora - Testament zabójców Kioto
Gaara - TzK
Yahiko - TzK
Konan - TzK
Ichi - Przeszłości się nie doczekasz
Deidara - Psnd
Hidan - Psnd
Sasori - Psnd

Miejsce akcji: Gdzieś w okolicach Łodzi.
Czas akcji: Wigilia

***

         Czerwonowłosa dziewczyna stała przed lustrem i przyglądała się swojemu odbiciu. Miała na sobie czarną skórzaną sukienkę w stylu lat 50. Była na grube ramiączka. Dopasowana u góry, podkreślała biust oraz talię Sory. Dziewczyna miała związane włosy w wysokiego koka, jedynie jeden kosmyk i grzywka były rozpuszczone.
- Zakładasz tą biżuterię? - usłyszała za sobą głos.
           Odwróciła się i zobaczyła Gaare. Nie przypominała sobie, aby go wpuszczała do domu. Jak zwykle sam się włamał. Chłopak był ubrany zupełnie inaczej niż zwykle. Miał na sobie czarny garnitur z czerwonym krawatem. Oczywiście nie miał na sobie glanów jak zwykle tylko eleganckie buty, które lekko połyskiwały w świetle. Był przystojniejszy niż zwykle.
          Dziewczyna spojrzała na biżuterię, która leżała na stoliku. Srebrny łańcuszek z czerwonym brylantem oraz podobne kolczyki. Pokiwała głową na znak zgody i ponownie zerknęła w lustro, aby poprawić swoje włosy. Nie miała na sobie makijażu. Prawda była taka, że nie potrafiła się malować. Czasem chciałaby ładniej wyglądać, albo chociażby inaczej, ale niestety.
- Założyć? - chłopak podszedł do niej bliżej z łańcuszkiem.
           Uśmiechnęła się do niego w lustrze. Czerwonowłosy dotknął opuszkami placów jej skóry i przyłożył ozdobę do szyi dziewczyny. Zapiął łańcuszek.
- Chodźmy.

***

           Wysoka szatynka siedziała obok kominka na skórzanym fotelu z laptopem na kolanach i gorącą czekoladą w ręku. Od czasu do czasu zerkała zza ekranu i przypatrywała się jak jej wujek i ciocia biegają po drugiej stronie wielkiego salonu obok stołu i poprawiają pracę trzech kuzynek.
         Spojrzała w stronę choinki i zobaczyła Grzancie, która ustawiała pod nią masę prezentów i niekiedy ukradkiem zerkała do torebek. Miała na sobie obcisłą sukienkę z granatowego aksamitu z akcentem złotej nitki. Do tego czarne rajstopy, które jeszcze bardziej wysmuklały jej chude nogi. Rękę oraz szyję zdobiły perły w kolorze kości słoniowej.
- Twoi goście przyszli - usłyszała nad sobą głos najstarszej kuzynki, która często przedrzeźniała Neko.  Była to Karolinka, starsza od szatynki o siedem lat. Karolinka była niziutka i bardzo chudziutka. Była ubrana jak sekretarka, a jej ciemne, prawie czarne włosy były związane w warkocza.
          Szatynka odłożyła laptopa na szklany stolik do kawy i wstała z fotela. Przyjrzała się  swojemu odbiciu w lustrze obok kominka. Była ubrana w delikatną sukieneczkę w kolorze kości słoniowej. Dopasowanej u góry z krótkim rekawkiem i rozłożystą od czarnego pasa w dół. Siegała jej przed kolana. Nadgarstek zdobiła czarna bransoletka ze złotymi ćwiekami, a na uszach miała stare z epoki wiktoriańskiej kolczyki, również w złotych odcieniach. Jej jedynym makijażem, były kocie kreski. Przeczesała ręką swoje jasno kasztanowe włosy i poszła.
            Po chwili była już przy drzwiach, które otworzyła i wpuściła swoich gości. Najpierw weszły dziewczyny. Pierwszą z nich była Konan, następnie Sora i Ichi. Zaraz po nich weszli panowie. Deidara, Hidan, Sasori, Gaara i Yahiko. Zamknęła za nimi drzwi, a kiedy goście zdjęli płaszcze i kurtki zaprosiła ich do środka.
             Każdy rozglądał się po wykwintnym salonie, który był urządzony w staromodny sposób. Odcienie bieli na ścianach, stare dębowy regały i stół na którym były juz postawione dania wigilijne. Wszyscy usiedli na swoich miejscach.
               Neko siedziała z jednej strony obok Grzanci, a z drugiej obok Sory. Nie minęło dużo czasu, a zaczęło się dzielenie opłatkiem. Pisarka podeszła najpierw do Sory.
- Szczęścia i zdrowia, to przede wszystkim. Oprócz tego życzę ci, abyś w swojej bajce odnalazła Hidana i dowiedziała się prawdy o treści twojej rodziny. Abyś nie była już więcej sama i nie musiała już zabijać, bo jako twoja autorka wiem, że w rzeczywistości tego nie chcesz. Byś zdobyła przyjaciół i znajomych, których nigdy nie miałaś i znalazła szczęście tam gdzie będziesz szukać.
                 Przyszła kolej na Ichi.
- Tobie życze dobrego zdrowia bo przy twoim kekkei genkai będzie ci ono potrzebne. Również życzę ci abyś opanowała do perfekcji swój dar i żyła spokojnie z Deidarą. Wszystkiego co najlepsze.

***

Kochani. Nie wiem co mam pisać. Pisałam ten rozdział od początku dzisiejszego dnia do teraz. Po prostu chciałam dac coś wam na siłę, ale nie potrafię. Ta wigilia jest najgorsza jaką kiedykolwiek miałam i nie potrafię teraz myśleć. Naprawdę was przepraszam, ale nie potrafię dokończyć nawet tego.  Mam nadzieje, że chociaż wam się lepiej wiedzie w tą wigilie. Że nie musieliście dokonywać żałosnych wyborów. Że nie czujecie się przytłoczeni przez innych. Przez tych, którzy nazywają was przyjaciółmi. Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną przez kolejny rok. Bo uwierzcie pisanie jest dla mnie bardzo ważne, a jeżeli wiem, że mam dla kogo pisać to tym bardziej daje to satysfakcję. Nie opuszczajcie mnie.

Czego mogę wam życzyć?
Życzę wam zdrowia, bo bez zdrowia nic nie można zrobić. Zdrowie to dar. I niech tego daru wam nigdy nie będzie mało. Jednakże szanujcie go.
Szczęścia. Bo kiedy jesteś szczęśliwy sam z siebie wszystko się powoli jakoś układa. Nie chodzi mi o szczęście w totku, tylko o poczucie szczęścia i własnej wartości. Nie zapominajcie kim jesteście. Nie zapominajcie, że każdy z nas jest inny dlatego jesteśmy wyjątkowi.
 Rodziny. Niech bedzie ona zawsze przy was, a wy przy niej. Bo rodzina jest najważniejsza. I warto żyć z nią w dobrych relacjach i ją pielęgnować. Znajomi cię opuszczą, a z rodzina jesteście połączeni więzami krwi.
Spełnienia marzeń. Dla nich warto żyć i dla nich chce się życ. Czasem one są mechanizmem napędowym człowiekiem. Więc jeżeli kiedyś stracicie sens swego życia przypomnijcie sobie o nich.
Najlepszego i przepraszam.